Literatura i życie

Ktoś kiedyś, ktoś znany, aczkolwiek z czego znany, dlaczego, nie pomnę już, ktoś znany powiedział był kiedyś, że życie tak go przytłacza, że w literaturze szuka ucieczki od życia, stąd jego, tego kogoś znanego, predylekcje do SF czy innych fantasy; podobnie, kontynuował ten znany, rzecz ma się z kinem.

U mnie à rebours: w literaturze (tudzież filmie) nieustannie szukam życia, zaś wobec SF i fantasy żywię głęboką abominację.

Truman Capote i (być może) abominacja

Głęboka woda

Dzień wstał nowy, kostropaty, dzień wstał, jak zwykle, jak zazwyczaj się powtórzył, jak zazwyczaj nie zaryzykował skoku na głęboką wodę.

Tymczasem los zaciera ręce, tymczasem los – jak zwykle, powiedziałby Ernest Sidło, dość głęboko wzdychając, można by rzec nawet: wzdychając nieco teatralnie; jak zwykle, powiedziałby Ernest Sidło, gdyby tylko był łaskaw o taką konstatację się pokusić – tymczasem los bierze sprawy w swoje ręce, pomimo buntu kowali, pomimo powtórzeń rebelii, mimo zrywów kombatantów, tych partyzantów nadziei; rozbrzmiewa donośnie pochwała naiwności, hymn, los zaciera ręce, pracuje sumiennie, gromadzi punkty.

Tymczasem po północy zagrali jazz, jak zwykle; Ernest Sidło wypił ostatnią szklankę wódki.

/zdjęcie – Jacques Henri Lartigue, 1911/

Dwadzieścia

/zdjęcie – Marco Schwarz/

de Chirico niesie niepokój

Już tytuł dzieła jest piękny, sam tytuł już niemalże wystarczy (przejaskrawiam, rzecz prosta), potem zaś niepokój, czasami – mam wrażenie – spokój, wszystko narasta. Ten obraz się cni.

Giorgio de Chirico, Tajemnica i melancholia ulicy, 1914

Zapach wilgotnego cienia

Pan jest synestetykiem, powiedział lekarz z żółtymi wąsami; wąsy zadrżały, zadrgały, niczym struny harfy, soczyste i pełne struny, poczułem jego wąsy, usłyszałem, pan jesteś synestetykiem, może powierzchownym, zapewne niegroźnym, usłyszałem. A potem nadeszła Nina, Nina zaśpiewała, głos miała, ma, piękny, już to aksamitny, już to stalowy, o, tak, jej głos miał granatową barwę, pachniał cynamonem i figami, czułem jedwab jej głosu pod palcami, między zębami chrzęścił cukier, tak słodko śpiewała, nie płakałem, łza zaś żłobiła policzek, bruzdy osnute słońcem. Wszelka sztuka jest synestezją, jak gdyby uzupełnił lekarz, a wąsy znów zadrżały, zadrgały żółte struny.

Śpiewa Nina Simone
/zdjęcie – Jan Persson/

Konstatacje

Otóż – nadal mówię prozą, prawą ręką się podpisuję tu i ówdzie, literki kreślę, sklejam, przełomowe odkrycie.

Ten Camus to jednak wielki pisarz był, jest; nieco mu zaszkodziło, sądzę, to wałkowanie w szkołach, wizerunek nadszarpnęło.

Camus, Albert Camus, po lewej zaś Sartre, Jean-Paul Sartre
/ilustracja – Planete/

Ernest Sidło o eschatologii

Czasami, z rzadka w sumie, coraz częściej jednak, czasami łapię się na tym, że chciałbym, och, pragnąłbym, aby TAM nie było niczego, powiedział Ernest Sidło, ni to wzdychając, ni to z ulgą wydmuchując powietrze, co, być może, na jedno wychodzi; pani mnie pyta, kim jestem, w czyim imieniu to mówię, och, bez mała jestem sobą, w pewnym stopniu nikim, nieledwie panią; i jeszcze ten obraz, pani rozumie, niezmiennie budzi mój niepokój, właściwie go wzmaga, bo ów niepokój tli się we mnie mimowiednie, ten obraz i tamte TAM. Mimo tego – a może właśnie dlatego – żywię nadzieję, że pójdziemy TAM razem, TAM, gdzie nie będzie nikogo, niczego, pozostaniemy tylko w czyjejś pamięci albo i nie, lecz to nie będzie mieć już dla nas żadnego znaczenia, jakichkolwiek choćby znamion istotności.

William Blake, Urizen stwarzający świat

Trąbka Tomasza Stańki w okolicach dwudziestej trzeciej

/zdjęcie – Jacek Dominski/

Było już?

Było, nie mam wątpliwości, lecz podobnie bez wahania mniemam, że warto pokusić się o powtórkę.

Są chwile, kiedy wydaje mi się, że niczego lepszego, niźli te zdjęcie Tice’a w historii fotografii nie było i już nie powstanie.

No, cymes, tak.

George Tice, Country Road, 1961

Muzyka bardzo poważna (addenda)

GoGo Penguin to, rzekomo, brytyjska odpowiedź na dokonania szwedzkiego Esbjörn Svensson Trio, takie opinie można wyłowić; to także, jak któryś z członków tego trio (GoGo Penguin) był łaskaw powiedzieć – zespół bez lidera, i nie jest to jedyna różnica w tym (chyba trochę naciąganym, podobnie naciąganym jak tytuł niniejszej oraz poprzedniej notki) porównaniu z e.s.t. Niemniej to również wykwintna, znakomita porcja dźwięków.

GoGo Penguin
/zdjęcie – Robert Stainforth/