Proza w promieniach stycznia

Noc bez historii, myślę o poranku, myślę, że to się może przydać do prozy, nie znam dnia ani godziny, może więc przyda się do prozy, tej protezy życia; zupełnie się z tym nie zgadzam, mówi E., gdy jej o tym napomykam, wtrącam korzystając ze sposobności, E. o poranku, nie bierz tego zanadto do siebie, niemniej – niejaką radość zwiastują lekko drgające kąciki jej ust – niemniej nieledwie bredzisz, konstatuje E., proteza życia, no tak; stoi z twarzą zatopioną w słońcu, przed oknem, w styczniu, zamiast mrużyć oczy szeroko je otwiera, jak gdyby chciała się tym słońcem nakarmić, pochłonąć promienie; historia bez końca i bez początku, być może przyda się to do prozy, och, wzdycha E., och, a gdyby tak można raz jeszcze, znowu, znowu zakończyć to wszystko od nowa.

/fot. Nika Akin/

Nowego rozdania nie będzie

Deszcz jest zawsze i wszędzie taki sam, powiedziała, nie dziś i nie wczoraj, nie w styczniu.

Styczeń, deszcze nieomal jesienne; styczeń, coś się kończy, nic się nie zaczyna. Otóż, tak, tak to wygląda, smutne okna, deszcze, powolne strugi; otóż – tak to wygląda, świat w styczniu, świat, który zaczyna się i kończy na pani, tak myślę, myślę tak w deszczowym uniesieniu, niesiony deszczem, w tym styczniu, którego, choć u zarania ledwie, którego już przecież nie ma, deszcz, drżą szyby i dłonie, drży serce, koniec się migocze.