Cisza aż grzmi

Edward Hopper, Excursion into Philosophy, 1959

de Chirico niesie niepokój

Już tytuł dzieła jest piękny, sam tytuł już niemalże wystarczy (przejaskrawiam, rzecz prosta), potem zaś niepokój, czasami – mam wrażenie – spokój, wszystko narasta. Ten obraz się cni.

Giorgio de Chirico, Tajemnica i melancholia ulicy, 1914

Ernest Sidło o eschatologii

Czasami, z rzadka w sumie, coraz częściej jednak, czasami łapię się na tym, że chciałbym, och, pragnąłbym, aby TAM nie było niczego, powiedział Ernest Sidło, ni to wzdychając, ni to z ulgą wydmuchując powietrze, co, być może, na jedno wychodzi; pani mnie pyta, kim jestem, w czyim imieniu to mówię, och, bez mała jestem sobą, w pewnym stopniu nikim, nieledwie panią; i jeszcze ten obraz, pani rozumie, niezmiennie budzi mój niepokój, właściwie go wzmaga, bo ów niepokój tli się we mnie mimowiednie, ten obraz i tamte TAM. Mimo tego – a może właśnie dlatego – żywię nadzieję, że pójdziemy TAM razem, TAM, gdzie nie będzie nikogo, niczego, pozostaniemy tylko w czyjejś pamięci albo i nie, lecz to nie będzie mieć już dla nas żadnego znaczenia, jakichkolwiek choćby znamion istotności.

William Blake, Urizen stwarzający świat

Święty Augustyn o czasie

Quid est ergo tempus? Si nemo ex me quaerat scio; si quaerenti explicare velim, nescio.

Czymże jest czas? Jeśli nikt mnie o to nie pyta, wiem. Jeśli pytającemu usiłuję wytłumaczyć, nie wiem.

św. Augustyn, Wyznania, XI, 14

/obraz Michaela Willmanna, 1696/