Wolniewicz o Wittgensteinie

Jako człowiek był osobowością niezbyt wysokiej próby, niezrównoważoną i autocentryczną. Ale w tym niezrównoważonym autocentryku zapalił się raz błysk geniuszu i tak powstał jego słynny „Traktat” – jedyne naprawdę wielkie dzieło filozoficzne, jakie wydał wiek XX. A potem ten błysk zgasł i tak powstała „nowa filozofia Wittgensteina” (…) Ta jego nowa filozofia to płód poroniony.

Bogusław Wolniewicz o Ludwiku Wittgensteinie

/grafika — Michał Strachowski/

Powiedz im, że miałem cudowne życie

Tak powiedział Wittgenstein na łożu śmierci i – prawdopodobnie – jak to on, miał na myśli nie do końca to, co przekazał w tym komunikacie. Czyli: znowuż trzeba interpretować.

1929

Wittgenstein na koniec marca

6.5
Do odpowiedzi, której nie można wyrazić, nie można też wyrazić pytania. Wielka zagadka nie istnieje.

Ludwig Wittgenstein, Traktat logiczno-filozoficzny

Jeszcze o „Traktacie”

„Traktat Wittgensteina jest dziełem niezwykłym. Jego tezy są w swej surowej lakoniczności tym dla filozofii, czym wierchy dla taternika: nieustannym wyzwaniem, by wznieść się po nich na pułap, którego same sięgają. Takie dzieło powstaje przez zryw myśli, na jaki człowiek może się zdobyć raz w życiu. Niewiele ich też powstało”.

Bogusław Wolniewicz, O „Traktacie”, w: Ludwig Wittgenstein, Tractatus logico-philosophicus, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, s. XXXVII.

Chętnie napisałbym dobrą książkę

Ludwig Wittgenstein, końcówka Przedmowy do Dociekań filozoficznych