Ernest Sidło o eschatologii

Czasami, z rzadka w sumie, coraz częściej jednak, czasami łapię się na tym, że chciałbym, och, pragnąłbym, aby TAM nie było niczego, powiedział Ernest Sidło, ni to wzdychając, ni to z ulgą wydmuchując powietrze, co, być może, na jedno wychodzi; pani mnie pyta, kim jestem, w czyim imieniu to mówię, och, bez mała jestem sobą, w pewnym stopniu nikim, nieledwie panią; i jeszcze ten obraz, pani rozumie, niezmiennie budzi mój niepokój, właściwie go wzmaga, bo ów niepokój tli się we mnie mimowiednie, ten obraz i tamte TAM. Mimo tego – a może właśnie dlatego – żywię nadzieję, że pójdziemy TAM razem, TAM, gdzie nie będzie nikogo, niczego, pozostaniemy tylko w czyjejś pamięci albo i nie, lecz to nie będzie mieć już dla nas żadnego znaczenia, jakichkolwiek choćby znamion istotności.

William Blake, Urizen stwarzający świat

Bóg, komunikacja

Michel Houellebecq, Unicestwianie, strona 137