Konstatacje

Otóż – nadal mówię prozą, prawą ręką się podpisuję tu i ówdzie, literki kreślę, sklejam, przełomowe odkrycie.

Ten Camus to jednak wielki pisarz był, jest; nieco mu zaszkodziło, sądzę, to wałkowanie w szkołach, wizerunek nadszarpnęło.

Camus, Albert Camus, po lewej zaś Sartre, Jean-Paul Sartre
/ilustracja – Planete/

Tydzień na tysiąc znaków (8, chyba)

W Uchu igielnym, które już tutaj, na tym Uchu, z lubością przywoływałem, znajdujemy kapitalną historię z jubilatem, domniemane osiemdziesiąte urodziny. Majstersztyk.

***

Medusa Deluxe się nie broni zupełnie, warta odnotowania jedynie ostatnia scena, w zasadzie ostatnie pięć minut, bo scena tam jakby jedna tylko, w całym obrazie, przewlekła i nieustanna.

***

W zamian, nawet po tylu latach, choć jakby ckliwiej, broni się Dżuma; opis śmierci, agonii Tarrou to jeden z piękniejszych znanych mnie tego rodzaju fragmentów w literaturze.

***

Reprezentacja naszego kraju nie będzie miała takich wyników, w domyśle, że nigdy już, oznajmił był w nieśmiertelnej Finlandii Świetlicki, ustami Bogusława Lindy i twarzą Macieja Szczęsnego; po ostatnich wydarzeniach okazuje się, że w sumie to chyba nawet dobrze.

***

Tymczasem Ucho niniejsze jakby ostatnimi czasy odważniej sobie poczyna, rozpycha się, można by rzec, po szufladzie, co oczywiste, po szufladzie się zatem rozpycha, że na koniec pozwolę sobie tak to ująć, a jakże.

Obcy, „Obcy”, Camus

Albert Camus, Obcy